Loondienst

“Hey, wil je ruilen, jouw tijd voor mijn geld?” Dit lijkt een doodnormale vraag te zijn geworden. Misschien wel de enige manier om te overleven. Een maatschappij waarin het merendeels van de deelnemers zijn meest waardevolle middel ruilt voor het meest waardeloze. Jouw tijd voor een concept, een geloof, een ruilmiddel, verzonnen om je gedeisd te houden.

Zo ben je al van jongs af aan bezig met het bouwen van je eigen centen en je eigen cel. Je begint met werken en legt gelijk de eerste stenen in de vorm van een abonnement bij de sportschool, of een Netflix account. Vervolgens begin je met je studie want met dat papiertje kun je later veel papiertjes binnenhalen. Waar je even geen rekening mee hebt gehouden was een studieschuld hoger dan een gemiddeld jaarsalaris. Heb je intussen trouwens al een mooie lease auto of misschien een hypotheek? Met elke maandelijkse kost groeit de afhankelijkheid naar degene die geld belooft. Zo lang je je tijd maar neer blijft leggen komt het wel goed.

Voor degene die al jong begonnen zijn met werken voor een baas, is het normaal geweest om al voor drie euro en vijftien cent per uur te staan hinniken. Alleen maar om vervolgens met mijn verdiende loon op stal te staan van vermoeidheid en uitputting. Dertien jaar oud nog maar, ik was een kind met een dienblad in mijn hand en blaren op mijn voeten.

Had me laten buitenspelen, had me laten knutselen, had me op tijd naar bed laten gaan, had me een boek laten lezen, had me losgelaten.

Wat ik als kind helaas nog niet realiseerde was dat ik mijn tijd later niet meer kon terugverdienen zoals je dat met geld wel kan. Er zal geen tijd meer zijn voor een potje tikkertje of verstoppertje. Nee, die tijd is nu voorbij. Toch ben ik op die jonge leeftijd al gewaarschuwd voor dit verlies. Ze zeiden toch altijd al “van ruilen komt huilen”